Hoofdverpleegkundige Patrick Ngaboyeka Baderha: “Het is een roeping. We doen wat we kunnen met de middelen die er zijn.”

Elektrocardiogram We spreken met Patrick Ngaboyeka Baderha die zes jaar werkt als gespecialiseerd verpleegkundige in het operatiekwartier van het referentieziekenhuis van de stad Nyantende. Dit ligt op een half uur rijden van Bukavu, de hoofdstad van Zuid-Kivu, DR Congo. Patrick Ngaboyeka Baderha is er verantwoordelijk voor de intensieve zorgen en de verpleging op de spoed. […]

Elektrocardiogram

We spreken met Patrick Ngaboyeka Baderha die zes jaar werkt als gespecialiseerd verpleegkundige in het operatiekwartier van het referentieziekenhuis van de stad Nyantende. Dit ligt op een half uur rijden van Bukavu, de hoofdstad van Zuid-Kivu, DR Congo.

Patrick Ngaboyeka Baderha is er verantwoordelijk voor de intensieve zorgen en de verpleging op de spoed. Gedurende vijf jaar genoot hij tal van opleidingen via Artsen Zonder Vakantie in basischirurgie, intensieve zorgen en verpleging in het operatiekwartier. “Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik geleerd heb. Mijn kennis is enorm toegenomen op het gebied van sterilisatie van operatie-instrumenten, de verdeling en opvolging van patiënten, reanimatietechnieken met en zonder apparatuur, enzovoort. We kregen een elektrocardiogram en een opleiding over hoe die juist te gebruiken. Daar ben ik nu verantwoordelijk voor.”

Urgente hulp

Als lokaal expert deelt hij op zijn beurt zijn verworven kennis met collega’s uit andere ziekenhuizen. Zo ging hij twee weken naar het ziekenhuis van Mubumbano, een vijftigtal kilometer verderop. “In het verleden hadden patiënten urgente hulp nodig en konden we die niet op een gepaste manier toedienen. We organiseren de intensieve zorgen nu op een andere manier waardoor er minder mensen sterven.”

Te kort aan apparatuur

Hoezeer Patrick zijn dankbaarheid uitdrukt, toch blijven de uitdagingen elke dag heel groot, vooral het tekort aan geschikte apparatuur is nijpend. “We kunnen momenteel tien mensen opvangen op de intensieve zorgen. Ze hebben eigenlijk alle tien een monitor nodig om hen adequaat op te volgen. Maar we hebben er slechts twee. Daarnaast hebben we maar twee zuurstofconcentratoren die werken. Als er vijf patiënten zuurstof nodig hebben, kunnen we er dus maar twee helpen.”

Doen wat nodig is

Ondanks deze moeilijke omstandigheden, blijft Patrick hoopvol: “Verpleger worden is en roeping”, lacht hij. “Het is met momenten heel zwaar. Maar het zou onmogelijk voor mij zijn om het niet te doen. Ik heb altijd patiënten willen verzorgen.” Met de covid-pandemie die stilaan de zuidelijke richting uitwaait, neemt de onzekerheid toe. “Wij zullen er als verpleegkundigen op intensieve zorgen middenin staan, dat staat vast. De aanpak van deze nieuwe ziekte staat nog niet helemaal op punt. Maar we zullen ons inzetten om te doen wat nodig is, met de middelen die we hebben.”

Tekst: Ann Palmers

 

Help onze Afrikaanse collega’s om noodzakelijke medische zorg toegankelijk te maken.