Passie voor de tropen
Het is een druk jaar geweest voor Emmanuel Bottieau, hoofd van het departement Tropische Geneeskunde van het ITG in Antwerpen, want sinds een jaar maakt hij deel uit van de Belgische taskforcegroep voor de behandeling van covid-patiënten. “Infectieuze ziekten zijn pas sinds dit jaar als specialisatie erkend, dankzij covid in feite”, vertelt hij tussendoor. De sympathieke man neemt graag de tijd voor Artsen Zonder Vakantie. “We delen de passie voor de tropen. Ik ga met plezier naar Mechelen of Brussel om in gesprek te gaan met de vrijwilligers. Zij hebben veel praktische ervaring en ik ken de wetenschappelijke aspecten. Zo vullen we mekaar aan.” Samen met zijn collega Steven Van Den Broucke geeft hij gedurende tien jaar op regelmatige basis een halve dag les over tropische infectieziekten aan vijftien tot twintig artsen of verpleegkundigen voor zij op zending vertrekken.
Malaria, diarree, TBC
Die opleidingen kwamen er op de spontane vraag van de vrijwilligers om zich beter voor te bereiden op hun werk in de partnerziekenhuizen. Ondertussen worden die zo’n drie tot zes keer per jaar (buiten covid gerekend) georganiseerd op structurele basis. Inhoudelijk focussen de opleidingen op de diagnose en behandeling van de meest voorkomende symptomen en pathologieën in de tropen. Zoals bijvoorbeeld malaria en diarree. Ook huidaandoeningen met zweren of andere letsels komen vaak voor. Net zoals tuberculose en luchtweginfecties die bij kinderen vaak tot een ziekenhuisopname leiden.
Boeiende gesprekken
“De methodes om te diagnosticeren en te behandelen evolueren voortdurend. Het is nodig om elke drie à vier jaar een goede update te geven over de wetenschappelijke vooruitgang. Tijdens zo’n les geven wij een overzicht van de oorzaken en hoe ze de patiënt best behandelen. We bespreken de moeilijke gevallen en wisselen kennis uit. Het zijn vaak boeiende gesprekken waaruit ik anekdotes haal voor mijn andere lessen. Uiteraard zijn er lokale artsen ter plaatse die deze kennis hebben. Maar het is toch best dat de vrijwilligers reeds voor ze op zending vertrekken eenzelfde redenering hanteren. Dat vergemakkelijkt de kennisuitwisseling. Bovendien zijn de diagnostische middelen in Sub-Sahara-Afrika vaak totaal anders dan in Europa. Er is geen CT-scan of een MRI. Ik probeer hen een goede aanpak bij te brengen die weinig middelen vereist.”
Terug naar hetzelfde ziekenhuis
Het Instituut voor Tropische Geneeskunde startte een project in Kimpese in de provincie Bas-Congo. “Artsen Zonder Vakantie heeft daar ook een partnerziekenhuis dus ik hoop er tijdens mijn volgende bezoek een aantal vrijwilligers te ontmoeten. Wat ik heel goed vind aan Artsen Zonder Vakantie is dat de vrijwilligers meerdere keren naar hetzelfde ziekenhuis gaan en op lange termijn werken. Zo kan er een band ontstaan tussen hen en het personeel. Dat komt de duurzaamheid absoluut ten goede.”
