We zijn in de wolken met onze expert-vrijwilligers!

Wedstrijd

Door op uw favoriete foto te stemmen, kunt u misschien één van de drie ballonvaarten voor twee winnen. Stem op uw favoriete foto en vul de schiftingsvraag in.

Wedstrijdreglement

Creativiteit uit het niets - Katelijne Declerck

Tijdens een wandeling door het landelijke dorpje Gombe-Matadi, waar ik deelnam aan een chirurgische zending, zag ik een trotse kleine jongen die een autootje aan een koordje achter zich aantrok. Het autootje was gemaakt van gerecycleerd hout. Ik herinner me dat de jongen vertelde dat zijn grootvader het voor hem had gemaakt. Telkens ik dit soort creativiteit zie, waarin kinderen in Afrika speelgoed maken van materiaal dat ze onderweg vinden, word ik diep geraakt. Het is bewonderenswaardig en ontroerend. Die jongen had iets unieks, een eigen stukje speelgoed, gemaakt door ‘zijn’ opa.

Opeens ging het licht uit - Jef De Clercq

We waren met een team aan de slag in het ziekenhuis van Mibilizi in de provincie van Gashonga in Rwanda. Het team bestond uit Dr. Vanderstichelen, onze Congolese collega’s en ik. Tijdens die operatie viel plots de stroom uit, een situatie die daar helaas niet zeldzaam is. Normaal duurt zo’n onderbreking slechts een minuut, maar dit keer bleef het donker. We hadden enkel nog het licht van onze koplampen en telefoons om ons werk voort te zetten. Er was wel een generator, maar die kon enkel opgestart worden door een technicus, die nergens te vinden was op dat moment. Zo’n situatie kan echt problematisch zijn, vooral bij ingrepen als schildklieroperaties die veel precisie vragen. Sindsdien zijn we beter voorbereid en nemen we altijd krachtige koplampen mee. Zo kunnen we het werk voortzetten, zelfs in het donker.

Warmhartig van het begin tot het einde - Anne-Sophie Romedenne

Deze foto doet me altijd opnieuw lachen. Ik was samen met mijn collega expert-vrijwilligers, anesthesist Justin en vroedvrouw Renilde, onderweg naar het Algemeen Referentieziekenhuis van Gombe Matadi in DR Congo. We waren onderweg even gestopt om bananen te kopen. Ik wilde snel een selfie nemen, Justin had het opgemerkt en heeft er snel voor gezorgd dat hij mee op de foto stond.  ‘Ge-foto-bomd’! Het beeld geeft perfect de sfeer van onze zending weer. Toen ik de foto nam, hadden we elkaar nog maar een paar uur voordien ontmoet. Toch was het contact warmhartig en de gesprekken kwamen vlot opgang. Die hartelijkheid heb ik de hele tijd gevoeld. Tussen de Belgische en Afrikaanse expert-vrijwilligers onderling maar ook met het personeel van het ziekenhuis. Het leek soms alsof we elkaar al jaren kenden en met elkaar samenwerkten.  

Bora… - Nele Vangheluwe

Op zending in het partnerziekenhuis van Nyangezi in Oost-Congo ontmoette spoedarts en expert-vrijwilliger Nele twee jaar geleden verpleegkundige Bora. Eind maart 2024 vertrok Nele voor de derde keer naar Nyangezi waar haar een hartelijk weerzien met Bora wachtte. Tijdens de drie zendingen heb ik Bora leren kennen als een uiterst bekwame en warmhartige verpleegkundige spoeddienst/intensieve zorgen die vaak in moeilijke omstandigheden haar werk moet uitvoeren. Na haar dag- of avondshift kookt ze voor haar gezin op een klein houtkacheltje een maaltijd met wat ze die dag op de markt kon kopen: wat vis of kip als er budget voor is, bonen of bladgroenten en vullende maniokpuree. Nadien gaat ze misschien nog even werken op het lapje grond dat ze bezit, want met het karige loon van verpleegkundige kan ze onmogelijk rondkomen. Bora stapt elke dag, piekfijn uitgedost en welgezind, één uur heen en terug van haar thuis naar het ziekenhuis, op haar slippers langs modderige wegeltjes en over in elkaar geflanste bruggen. Ik nam deze foto toen we haar een lift konden geven op weg terug naar het klooster waar ik met de andere expert-vrijwilligers verbleef. Ze toonde ons trots de wijk waar ze woont ergens in de verte tussen de velden op een zijweg van de hoofdbaan vóór ze met een brede glimlach naar ons zwaaide.

Aan het einde - Monique van Strien-van Milaan

Ik moest glimlachen toen ik zag dat de jury deze foto had gekozen. Het is niet echt de meest flatteuze foto van mij. Ik ziet me hier na een lange dag in het ziekenhuis mijn zendingsverslag schrijven, terwijl mijn collega expert-vrijwilliger een laatste hand legt aan een presentatie. In een leegstaande recovery-ruimte met enkel een ziekenhuisbed en de laatste stoel waar we beslag op konden leggen, wachten we vol ongeduld op de ziekenhuismedewerkers die we 14 dagen lang begeleid hebben. We konden de vergadering niet uitstellen want de volgende vertrokken we alweer naar huis. Je maakt een heroïsche voorstelling van hoe je wil dat een overdracht verloopt maar soms is dit de realiteit. Vermoeid, wachtend. Toch zou ik op zending gaan nooit opgeven. Want ik droomde hier al van toen ik mijn studies als verpleegkundige aanving. Alleen die dag… aan het einde van de zending, zat ik aan het einde mijn latijn en ja… ook een beetje aan het einde van mijn geduld.

(H)Erkenning - Sabine Bleyaert

Deze foto geeft weer waar expert-vrijwilliger bij Artsen Zonder Vakantie zijn, omdraait voor mij. De collega’s ter plaatse empoweren zodat zij kunnen instaan voor de zorg van hun patiënten. Wat ik samen met mijn collega expert-vrijwilligers op zending vooral doe, is de lacunes in hun kennis en expertise aanvullen. Dat kunnen we echter niet zonder hun inbreng. Wat is de gebruikelijke manier van werken? Hoe ga je met patiënten en hun ouders om? We kunnen onze Europese methodes niet zo maar implementeren. Het gaat altijd om een wisselwerking waarin ik als Belgische kinderarts evenveel leer van mijn Afrikaanse collega’s als zij van mij. Op de foto zie je Dr. Lisa, algemeen arts in het ziekenhuis van Gombe-Matadi vlakbij Kinshasa in DR Congo. In de groep van algemeen artsen in het ziekenhuis focust zij zich op pediatrie. En ze is echt geknipt op de job. Ze weet zowel de patiëntjes als de ouders gerust te stellen. Ik herken mezelf in haar en ik waardeer haar enorm als jonge arts.

De JoséCatoo - Catherine Struyf

Soms moet je op zending creatief zijn als je geen geschikt materiaal hebt om zorg toe te dienen. We hadden geen inhalator om salbutamol, een medicijn dat de grootte van de luchtwegen vergroot en het makkelijker maakt om te ademen, aan een kind toe te dienen. Het product was er maar het apparaat niet. Dus maakten verpleegkundige Joséphine en ik een inhalator van een plastic fles die we hadden gevonden. Op de foto laat ik haar zien hoe ze het geïmproviseerde apparaat zo goed mogelijk kan gebruiken voor de behandeling van kleine kinderen. Zo werd de ‘JoséCatoo’ geboren. José voor Joséphine en Catoo voor Catherine. Catoo is de bijnaam die ze me in Afrika geven.
Zoals je kan zien op de foto hebben we er hartelijk om gelachen. We lieten het aan iedereen zien en demonstreerden het waarbij we vertelden dat het ons nieuwe gereedschap was: de JoséCatoo.
Je kan dus met wat inventiviteit makkelijk een inhalator maken met heel weinig geld – alleen al een plastic fles of een beker voor kleine kinderen kan al volstaan.

Niet is wat het lijkt - Sabine Bleyaert

Deze foto straalt misschien plezier en verwondering uit maar er zit een heel ander verhaal achter. Artsen Zonder Vakantie raadt altijd aan om niets mee te nemen voor de patiënten als je op zending vertrekt. Als expert-vrijwilliger blijf je echter altijd met gevoel zitten van: “ik kan toch niet met lege handen toekomen.” Vooral omdat de kinderen in en rondom het ziekenhuis (haast) geen speelgoed hebben, neem ik toch graag iets mee voor hen. Uiteindelijk geef ik de kinderen die bij mij op consultatie komen ook altijd een ballon, dus ik zag er geen graat in om iets kleins, simpel in mijn koffer te stoppen op zending naar het Algemeen Referentie Ziekenhuis in Nyangezi, Zuid-Kivu, DR Congo. Toen ik de bellenblazers begon uit te delen, werd ik echter geconfronteerd met reacties die ik totaal niet verwacht had. De mama’s waren echt boos op me. Zeep als speelgoed?! Dat was zo’n verspilling in hun ogen. Ik heb daaruit geleerd dat je als expert-vrijwilliger echt moet oppassen om vanuit een Westerse bril op zending te vertrekken. Ik had met goede bedoeling iets meegebracht om plezier en verstrooiing te brengen maar er niet bij nagedacht dat zeep voor hen een kostbaar product is. Ik moet toch toegeven dat het een moeilijke evenwichtsoefening voor mij blijft.