Het duurde tot 2006 voordat hij de stap zette met een duwtje in de rug van zijn vrouw. “Ik nam contact op met Artsen Zonder Vakantie en kon kort daarna al vertrekken naar de Democratische Republiek Congo. Die eerste zending was zwaar, maar ik voelde me meteen aangetrokken tot de missie en visie van de organisatie. Ik werkte destijds fulltime en gebruikte mijn vakantiedagen om twee keer per jaar op zending te gaan. Het gaf me zoveel voldoening.”
Samenwerken met lokale collega’s en andere vrijwilligers versterkte zijn motivatie. “De samenwerking voelde hecht en fijn, het was een omgeving waarin ik me thuis voelde. Tot op de dag van vandaag blijf ik met plezier betrokken, en ik hoop dit nog lang te kunnen doen.”
